op naar Lhasa

zo daar zijn we weer nu op weg naar Lhasa in Tibet!! dat gaan we doen via de trein in een 48 uur durende rit!
voordat we de trein ingingen hebben we nog even snel de ming graven bezocht die zo'n 50 kilometer buiten Beijing liggen.
Voordat je bij de ming graven komt moet je eerst een weg afleggen van zo'n 7 km. Daarbij kom je langs het grootste schildpad van China (is het beeld voor onsterfelijkheid) en ga je over het geestenpad heen (Dit is de enige plek in heel China waar de keizer van zijn paard moet afstappen).
Het geestenpad is aan beide kanten voorzien van grote stenen beelden die de ming graven bewaken (rond middenacht worden ze wakker).
Na ook een ming graf gezien te hebben besloten we naar huis te gaan, aangezien we nog onze tassen moesten inpakken.
Voordat we weggingen hebben nog wat gegeten met ze allen (maarten, Mariana en Lilian). Hun moesten eerder weg dan ons, dus even snel afscheid genomen en toen onze tassen ingepakt. Toen Maarten bedankt voor alle goede zorgen en op weg naar het station. Het station was Beijing west en zag er echt uit als een groot paleis, zo'n mooi station hadden we beide nog nooit gezien!
Eenmaal binnen hadden we onze trein zo gevonden. Binnen werden we benaderd door een (nogal grote Canadees genaamd Nick die in 2 jaar de wereld wou rondreizen) met de vraag of wij een permit hadden, nou die hadden we dus niet (hij gelukkig ook niet). Nadat we wisten dat er nog meer mensen waren zonder permit, was dat voor ons wel een beetje een opluchting.
Inmiddels was het tijd om in te stappen (21:30) en onze coupe op te zoeken.
Toen we bij onze coupe aankwamen bleek dat we met 3 chinezen zaten en een poolse! Het eerste wat ik dacht was hoe passen we in godsnaam met ze zessen in zo'n klein hokje en dat voor 48 uur lang. Na enige passen en meten was het gelukt Jaap en ik in het midden onder ons 2 chinezen en boven ons de andere twee. Nou inmiddels werd ons duidelijk gemaakt dat het licht zo uitging, dus we gingen ons klaarmaken om te slapen.
Ik kan jullie vertellen dit was geen pretje, we werden gebroken wakker van het harde matras (nou ja plank met een doek erover). Misschien wel 10 keer wakker geworden van iets (van snurkende chinezen tot pijn in je rug, wat een watjes zijn we eigenlijk). In de ochtend werden we wakker van nieuwe mensen die onze coupe binnenkwamen. 2 chinezen eruit en 2 australiers erin (van oorsprong sri lankezen). Het bleeke 2 hele aardige mensen te zijn (het had veel erger gekund in coupe naast ons werd er lekker op los gekookt en gegeten wat een behoorlijk stank met zich meebracht!) die op doorreis waren en uiteindelijk in Engeland terecht wouden komen. Nu we toch wakker waren besloten we om ons eens lekker te verwennen met een bak met noodles!!! Ondertussen was het gaan regenen en was alles heel grouw geworden. Van het uitzicht werden we ook niet vrolijk (de chinezen hebben alle huizen rondom deze treinrails gewoon afgebroken), het was een grote ruine van puin en vuilnis. En af en toe wat grote fabrieken. Nou ja dan maar weer een bak met noodles!! De wc was ook geen pretje die chinezen maken er echt een zooitje van, de urine geur die je tegemoet komt is zo afschuwelijk dat je bijna moet overgeven. Je staat dan ook met braakneigingen in het toilet. Zo het was inmiddels avond geworden dus werd het weer tijd voor een lekkere bak met noodles!! Ondertussen hadden we weer een stop gehad waardoor we nog met ze vieren overbleven in de coupe (eindelijk wat ruimte om onze tassen fatsoenlijk weg te leggen). Bij deze stop waren er ook wat mensen bijgekomen namelijk monniken!! Deze mensen waren heel fascinerend voor ons (maar wij volgens mij net zoveel voor hun). Met eentje moest ik meteen op de foto. Er was een vrouwtje bij dat zo ver voorover gebogen liep dat ik mij afvroeg hoe het in godsnaam (buddasnaam) mogelijk was dat zij haar evenwicht behield.
Het was weer tijd om te gaan slapen.
Toen wij de volgende ochtend wakker werkden, werden wij wakker in een heel andere wereld!!! Bergtoppen met sneeuw, moeite met ademen! er werden zelfs kleine zuurstof maskers uitgedeeld voor degene die teveel moeite hadden met ademen (heel erg raar). Door dit alles om mij heen te ze zien vergat ik spontaan mijn rug em de wederom slechte nacht die we beide hadden gehad. Zo even Jaap zijn rug kraken (daar heeft hij een speciale manier voor uitgevonden, ik moet hem op een bepaalde manier optillen waardoor ik bijna door mijn rug ga!) en maar weer een lekkere bak met noodles (dit keer ham met bloemkool!!). We zouden vanavond aankomen om 20:30 dus we hadden de hele dag om te genieten van het uitzicht (en noodles).
Aan de ene kant was het hartstikke mooi dat wij het landschap zo konden zien. Maar aan de andere kant was het hartstikke lomp wat die chinezen daar gedaan hadden. Ondertussen waren we een punt voorbijgekomen dat op een hoogte ligt van zo 5 km boven de zeespiegel. Waardoor dit de hoogste spoorlijn van de wereld is geworden.
We zagen ondertussen wilde dieren daar rond lopen (zoals schapen, yaks, ezels, paarden, geiten), waardoor we ons geen moment verveelde.
Ik besloot maar een keer mijn middag eten over te slaan!! Ondertussen waren we nog wat westerlingen tegengekomen. En door met hun te praten werd ons wel duidelijk dat die chinezen heel veel geld verdienen aan die permits, de een had 1000 yuan betaald en de ander 500! er was echt geen pijl op te trekken.
Het landschap bleef maar mooiere worden totdat we de stad Lhasa zagen ons eindpunt!!
Na 48 uur bijna niet geslapen te hebben en alleen maar noodles gegeten te hebben, hadden we dus eindelijk ons eindpunt bereikt.
We werden echt ongeloofelijk snel die trein uitgeschopt, hadden nog geen idee waar we moesten gaan overnachten. De australiers boden ons aan om met hun mee te gaan naar een youth hostel. Nou dat besloten we te doen.
De stad Lhasa verbaasde ons alle in negatief opzicht. De stad ziet eruit als Las Vegas in China. Overal reclame en neonlicht, grote winkelcentra's.
Dus wij op weg naar het hotel. Eenmaal aangekomen bleek dat we met ze vieren op een kamer moesten slapen (geen probleem alles was beter dan die houtplanken vanuit de trein). Helaas bleek dat we geen verwarmde douche hadden, maar omdat we 2 dagen niet gedoucht hadden besloten Jaap en ik toch maar te gaan douchen.
De volgende ochtend was er nog steeds geen warm water, dat deed onze medereizigers besluiten om uit te checken. Jaap had inmiddels best wel last gekregen van de hoogte. Jaap heeft vervolgens de halve dag geslapen en ik heb een beetje rondgelopen door de stad.

nou jullie hebben weer wat leesstof denk ik zo.

kusjes aan iedereen van ons